یا ازش استفاده کن یا از دستش بده»
جمله ی فوق حکمت پذیرفته شده ایست که وقتی در مورد توانایی شناختی صحبت می کنیم به یادمان می آید. اما آیا در این مثل قدیمی حقیقتی وجود دارد؟ مطالعه ی اخیر ما نشان می دهد که صحت این گفته به سطح ابتدایی توانایی شناختی شما بستگی دارد.
مطالعات مبتنی بر مشاهده و مقطعی قبلی به دنبال آزمایش این سوال بودند که آیا انجام فعالیت های محرکِ شناخت، مثل حل کردن معما بر روی توانایی شناختی اثراتی دارد یا خیر. یافته های این تحقیقات از فرضیه ی بالا به صورت گسترده ای حمایت کردند. اما برای فهم این که آیا واقعا بین مشغولیت ذهنی(با مسائل و معماها) در طول عمر و توانایی شناختی در سنین پیری ارتباطی وجود دارد یانه، ما به پیگیری عادات افراد و توانایی های شناختی آنها در طول عمرشان نیازمندیم(و مطالعات مقطعی تصویری لحظه ای از این عادات و توانایی هارا فراهم می کنند)
در این مطالعه که در مجله ی بریتیش مدیکال(BMJ) گزارش شده، در پی فهم این مسئله بودیم که آیا مشغولیت ذهنی محافظی علیه زوال شناختی در پیری هست یا خیر؟ و اگر افراد با برتری های شناختی بیشتر درگیر مسئله می شوند، این گمان در ما برانگیخته می شود که این سبک رفتاری ایجاد کننده ی توانایی ممتاز آن هاست. برای یافتن پاسخ این دو سوال ما نیاز داریم توانایی عقلی شرکت کننده های تحقیق را مکرراً در طی زمان بسنجیم و اطلاعات حاصل از سنجش را با عملکرد آنها در سنین ابتدایی شان مقایسه کنیم.
در سال ۱۹۴۷ تقریبا تمامی بچه های ۱۱ ساله ی اسکاتلندی در یک تست یکسان توانایی شناختی شرکت کردند. انجمن پژوهش در آموزش و پرورش اسناد مربوطه را ثبت و ضبط کرده و در سال۱۹۹۸ به ما اجازه داد با افراد باقی مانده که تست را انجام داده بودند ارتباط برقرار کنیم. ما افراد مستقلِ فاقد دمانس(زوال شناخت) را در طی ۱۵سال و در ۵ مرحله آزمایش کردیم. در تمام اندازه گیری ها داده های آماری، بالینی، پرسشنامه ای و روانشناختی شرکت کنندگان ثبت و به تغییرات عملکرد آن ها در تست های مکرر حافظه ی کلامی و سرعت ذهنی مرتبط شد.
نتایج تحقیق ما قابل توجه اند چرا که شامل اطلاعات هوش دوران کودکی هستند. نتایج نشان دادند که سطوح توانایی ذهنی در دوره ی پیری شدیداً با سطوح فعلی مشغولیت در حل مسئله مرتبط اند. این مطالعه قادر بود در رابطه با هوش دوران کودکی و تحصیلات توضیحاتی ارائه دهد و همچنین روشن سازد که میزان زوال شناخت در کهنسالی در بین افرادی که سطوح متفاوتی از مشغولیت ذهنی را گزارش داده بودند، فرقی ندارد. اگر چه سطوح درگیری ذهنی با عملکرد در ابتدای سن ۶۴ سالگی مرتبط است.
هوش دوران کودکی با میزان درگیری شناختی مرتبط است، که این سوال را بر می انگیزاند: آیا افراد باهوش تر بیشتر درگیر می شوند، یا این که چون بیشتر درگیر می شوند باهوش تر هستند؟ اگر دومی درست باشد ما باید انتظار تاثیری در شدت زوالِ دوران پیری داشته باشیم.
ما نشان دادیم مشغولیت ذهنی در این گروه از افراد فاقد دمانس با میزان مختلف زوال شناخت در مراحل بعدی مرتبط نیست اما هنگامی که ما برای اولین بار فرآیند آزمایش شرکت کنندگان را آغاز کردیم متوجه شدیم مشغولیت شناختی با بهره ی هوشی ای که از دوران کودکی تا میانسالی کسب شده ارتباط دارد. به عبارت دیگر حل کردن معماها و سایر مشغولیت های شناختی در طول عمر بهره ی هوشی شما را بهبود می بخشد. بنابر این هنگامی که افت انکار ناپذیر شناخت در پیری آغاز شود، شما بهره ی هوشی بالاتری دارید.(نمره ی بالاتر شما در بهره ی هوشی باعث می شود نقطه ی آغاز افت کارکرد بالاتر باشد و در نهایت پس از افت، بهره ی هوشی شما در پیری از آنچه که انتظار می رود بالاتر خواهد بود). علی رغم سطوح مشغولیت شناختی متفاوت، سطح افت کارکرد برای همه یکسان است.(به زبان ساده همه افت خواهند کرد اما اگر با مشغولیت ذهنی در سنین پایین تر بهره ی هوشی خود را بالا ببرید، در پیری هرچقدر هم افت کارکرد داشته باشید باز هم به سطح معیوب نخواهید رسید)
در این مرحله ما قادریم پیش بینی کنیم که چگونه مشغولیت ذهنی مادام العمر در جلوگیری از پایین آمدن آستانه ی عقلی، جایی که شما معیوب در نظر گرفته می شوید، مشارکت می کند.این مشارکت به وسیله ی آغاز افت از نقطه ی بالاتر حاصل می شود.
یافته های ما با مطالعات مقایسه ای که افراد مسن تر از ۵۰ سال را دنبال کرده، سازگار است. ما متوجه شدیم حل مسئله دارای اهمیت شایانی است. این یافته پیشنهاد می کند مداخلاتی که در پی افزایش مقاومت(ذهنی) افراد در برابر افزایش سن هستند، باید مواد حل مسئله، همچون خواندن رمان های پیچیده، حل جدول کلمات و یادگیری یکی از ادوات موسیقی را در دل خود بگنجانند.
مترجم: فاطمه جواهری
تلاقی اگزیستانسیالیسم و نوروساینس: انکار مرگ توسط مغز
ی ,شناختی ,های ,توانایی ,ذهنی ,مشغولیت ,مشغولیت ذهنی ,بهره ی ,ی هوشی ,توانایی شناختی ,در سنین
درباره این سایت