چطور مغز، ما را از حقیقتی کشنده محافظت می کند؟!
هشدار! این روایتی است در باب مرگ. بهتر است اکنون با کلیکِ [موس از آن] دور شوید.
محققان می گویند، مغز ما بهترین تلاش خود را می کند تا ما را از توجه بیش از معمول به مرگِ اجتناب ناپذیرمان دور نگه دارد. مطالعه ای دریافته است مغز ما به وسیلهی طبقه بندی مرگ به عنوان واقعه ای ناگوار که تنها برای سایرین پیش می آید، ما را از ترس وجودی محافظت می کند.
یایر دور زیدرمن، از دانشگاه برایلان واقع در اسرائیل می گوید: مغز نمی پذیرد که مرگ به [ طریقی] به ما مربوط می شود. ما این سازوکار غریزی را داریم، بدین معنی که وقتی مغز اطلاعاتی به دست می آورد که "خویشتن" را به مرگ پیوند می دهند، چیزی [از درون] به ما می گوید این [اطلاعات] معتبر نیستند، پس ما نباید آن را باور کنیم.»
برای آن که در حال زندگی کنیم محفوظ ماندن از اندیشهی مرگِ آینده مان می تواند ضروری باشد. این حفاظت ممکن است در عنفوان کودکی هم زمان که ذهن ما رشد می کند و ما در می یابیم [ حقیقتی به نام] مرگ سراغ همه ی ما می آید، راه اندازی شود.
دور زیدرمن می گوید: آن زمان که شما این قابلیت را دارید که به آینده ی خودتان نگاهی بیندازید، متوجه می شوید در نقطه ای خواهید مرد و کاری نیست تا شما بتوانید در مورد آن انجام دهید. این [بینش] با کلیت زیست شناختی مان که به ما کمک می کند زنده بمانیم در تقابل است.»
مغز از تداعی "خود" با "مرگ" اجتناب می کند
به نقل از رومه ی گاردین، دور زیدرمن و همکارانش برای پی بردن به این که مغز چگونه افکار [مربوط به] مرگ را مدیریت می کند آزمونی را طراحی کردند که با تولید سیگنال های تعجب در مغز سروکار داشت. آن ها از داوطلبان خواستند در حالی که فعالیت مغزی شان زیر نظر بود به چهره هایی که به صورت ناگهانی بر روی صفحه نمایش ظاهر می شد نگاه کنند. چندین مرتبه چهره ی خود شخص یا چهره ی یک فرد غریبه روی صفحه ظاهر می شد که در پی آن ها چهره های متفاوتی [نیز] می آمد. با مشاهده ی چهره ی نهایی، مغز بر اثر تعجب چشمک می زد-[ در علوم اعصاب تعبیر ادبی زیبایی از فعالیت مغز وجود دارد، چنانکه این فعالیت را به چشمک زدن متناوب ستاره های متفاوت در آسمان تشبیه کرده اند.] - چرا که تصویر با آنچه [در ذهن آزمودنی] پیش بینی شده بود ناهمساز بود.
بالای چهره های [ظاهر شده] بر صفحه ی نمایش کلمات متفاوتی نمایان می شد. نیمی از موارد کلمات مرتبط با مرگ بودند مثل "مجلس ترحیم" و "به خاک سپاری". دانشمندان دریافتند اگر چهره ی خود شخص در مجاورت کلمات مرتبط با مرگ ظاهر می شد مغز آنها سیستم پیش بینی اش را خاموش می کرد و از پیوند دادن "خویشتن" با مرگ سر باز می زد و هیچ سیگنال تعجبی ضبط نمی شد.
آوی گلدشتاین، نویسنده ی ارشد مقاله می گوید: ما خودمان را از تهدیدات وجودی محافظت می کنیم [ به دو شکل]: 1- با خاموش کردن [سیستم] پیش بینی در مورد "خود" به صورتی هشیارانه در رابطه با این تصور می اندیشیم که روزی ما [نیز] خواهیم مرد 2- اطلاعات را به نحوی طبقه بندی می کنیم که گویی [مرگ] در مورد دیگران است تا اینکه درباره ی ما باشد.»
دور زیدرمن می افزاید: ما نمی توانیم از منظر عقلی انکار کنیم که [بلاخره] خواهیم مرد، اما بیشتر آن را چیزی می انگاریم که برای دیگران اتفاق می افتد.»
این مطالعه ماه آینده در مجله ی نورو ایمِیج منتشر خواهد شد. دور زیدرمن متذکر می شود: در گذشته ای نه چندان دور [حالت] دفاعی مغزمان علیه افکار مرگ توسط واقعیت [ملموسِ] مرگ در اطرافمان متعادل شده بود. [اما] به باور او امروزه با بیمارانی که در بیمارستان ها بستری شده و سالخوردگانی که در خانهی سالمندان [تحت مراقبت اند] جامعه بیش از پیش فوبیای مرگ دارد. در نتیجه افراد بسیار کمتر در مورد پایان زندگی آگاه می شوند و احتمالا بیشتر پیش می آید که از آن بترسند.»
آرنولد ویزمن، روانشناس دانشگاه کنت می گوید: افراد متحمل بی شمار دفاع [روانی] می شوند تا برای مدتی افکار مرگ را دفع کنند. مخصوصا جوان ممکن است این [پدیده را] به عنوان مشکلی برای دیگران در نظر بگیرد.» [وی از طریق] کارش پی برده است که در جوامع مدرن مردم چیزی را در آغوش می کشند که او "تردمیل گریز" می نامد؛ آنجا که کار شدید، دورهمی ها در میخانه، چک کردن گوشی های موبایل و خریدن اجناس بیشتر بدین معنی است که افراد به واقع مشغول تر از آنند که در مورد مرگ نگران باشند. هرچند اینها راه حلی برای خود مسئله نیستند، بنابراین ما باید به فرار ادامه دهیم.»
ترجمه: فاطمه جواهری
6/8/1398
لینک خبر
تلاقی اگزیستانسیالیسم و نوروساینس: انکار مرگ توسط مغز
ی ,مغز ,چهره ,پیش , ,های ,که در ,می کند ,در مورد ,می گوید ,چهره ی
درباره این سایت